52°19’43”N 4°53’34”E

Van 4 januari tot en met 25 januari brengt Henk Schut een site specifieke installatie naar Het Glazen Huis, Amstelpark. Henk over het werk met de onuitspreekbare titel 52°19’43”N 4°53’34”E:

‘In een wereld die steeds meer verstrikt raakt in crisissen en ecologische ontwrichting, onderzoekt mijn werk nieuwe sonische oriëntaties en verborgen resonanties. Het nodigt uit tot afstemming op het subtiele, het over het hoofd geziene en het ongehoorde.

De installatie ontvouwt zich als een unieke klank- en ruimtelijke ervaring, waarin de horizontale dynamiek van ecologische waarneming tastbaar wordt—een veld waar het menselijke, het niet-menselijke en het anorganische elkaar ontmoeten en in resonantie treden.’

Met de titel 52°19’43”N 4°53’34”E—de coördinaten van Het Glazen Huis—verschaft de installatie toegang tot de geluiden die onopvallend onze alledaagse werkelijkheid (de directe omgeving van het glazen Huis) vormgeven. Het zijn echter geluiden die we normaal gesproken niet kunnen horen.

Geluid—tegelijkertijd waarneming en fysieke kracht—legt verbindingen, verhalen en transformaties bloot tussen landschappen, geschiedenissen en soorten. Resonantie en vibratie worden een alternatieve taal voor co-existentie.

Kleine vibratie-motortjes (Exciters) brengen de glazen wanden in beweging, waardoor het huis zelf gaat zingen: de structuur wordt een luisterend lichaam, een oor dat mee resoneert met het landschap.

Geluiden die diep in de aarde verborgen liggen, en geluiden buiten het bereik van het menselijk gehoor—zoals de vleermuiskolonie onder de nabijgelegen A10—worden vertraagd en hoorbaar gemaakt. De aandacht verschuift naar frequenties en trillingen die normaliter aan onze waarneming ontsnappen, en ons nu omringen in een continu evoluerende compositie.

Diverse omgevingsmetingen (live en in verbinding met onze software) rond Het Glazen Huis beïnvloeden het volume en de richting van het geluid, waardoor een responsief akoestisch veld ontstaat.

Image credit: Henk Schut

In 52°19’43”N 4°53’34”E verschuift de aandacht radicaal—van kijken naar diep luisteren. Subtiele geluiden treden op de voorgrond: trillingen vanuit de aarde, de resonanties van wortels en schimmels, het gezoem van micro-organismen die een verborgen ecologie vormen.

Zestig audiokanalen zijn over de glazen structuur verdeeld, waardoor de ruimte zelf een luisterinstrument wordt. Het geluid vormt een sculpturale omgeving waar bezoekers zich vrij doorheen kunnen bewegen, en zo onderdeel worden van een voortdurend veranderend akoestisch landschap.

De software die het geluid afstemt en het ruimtelijk verdeeld zijn gebaseerd op live metingen van de lokale bodem, ontleend aan open-sourcedatasets van het Amstelpark gecombineerd met dagelijkse atmosferische informatie afkomstig van de dichtstbijzijnde meetpunten.

BIOGRAFIE

Henk Schut is een veelzijdig beeldend kunstenaar die bekend staat om zijn adaptieve, multidisciplinaire aanpak. Centraal in zijn werk staat de wisselwerking tussen ruimte, geluid en tijd – hij onderzoekt hoe auditieve ervaringen de perceptie van een plek bepalen en ons begrip van de omgeving beïnvloeden. Elk project krijgt een unieke vorm, bepaald door het concept dat het wil uitdrukken, waardoor Schut vloeiend kan schakelen tussen media en contexten.

Schut studeerde beeldende kunst aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en vervolgde zijn studie aan de Royal Academy in Londen. Hij begon zijn carrière als ontwerper en regisseur in theater en opera en werd tweemaal genomineerd voor de Laurence Olivier Award, voordat hij overstapte naar een multidisciplinaire beeldende kunstpraktijk.

Na zestien jaar in Londen keerde hij in 2000 terug naar Amsterdam. Zijn studio daar fungeert als een onderzoekslaboratorium dat zich toelegt op het ontwikkelen van en experimenteren met zijn kunstinstallaties. Naast dit atelierwerk houdt Schut zich ook bezig met gemeenschappen op locaties die ver verwijderd zijn van traditionele kunstlocaties, zoals vluchtelingenkampen en binnensteden, waarbij hij kunst in alledaagse contexten brengt en inclusie bevordert. Zijn toenemende aanwezigheid in white cube-galeries duidt op een bredere erkenning, maar zet ook aan tot nadenken over toegankelijkheid en de veranderende relatie tussen kunst en haar publiek.