Resonant
Tentoonstelling met Martijn Tellinga, Adi Hollander, Sagi Groner en Mark Bain
Amstelpark, paviljoen het Glazen Huis, 18 maart – 13 mei 2018
Veel traditionele cosmologieën en ook de moderne wetenschap stellen dat alles in het universum, van het kleinste subatomaire deeltje tot de grootste ster, vibreert in een ritme dat maakt dat zij hun vorm behouden. Frequentie en resonantie geven orde aan de natuurlijke wereld, in een constante beweging richting harmonie, balans, chaos en polariteit.
Resonant brengt vier kunstenaars samen die reeds jaren werken met geluid, akoestiek en architectuur, en die een gemene deler vinden in het onderzoeken van resonantie. In deze tentoonstelling resoneren de werken van Martijn Tellinga, Adi Hollander, Sagi Groner en Mark Bain niet alleen met de architectuur van het Glazen Huis en de omgeving, maar ook met elkaar. Gebruikmakend van verschillende fysieke en conceptuele middelen om het fenomeen van resonantie in de natuur ervaarbaar te maken. De werken zijn voortdurend met elkaar in wisselwerking, waardoor een dynamische, resonerende ruimte ontstaat van geluiden en ideeën, in een continue staat van verandering.
Skin Vibrations, Sagi Groner
Sinds 2010 beoefent en bestudeert Sagi Groner de helende tradities en effecten van de shamanistische drum, en bouwt deze drums ook zelf. Groner begon zijn onderzoekingen in Mongolië en China en later in Noord- en Zuid-Amerika om de daar opgedane kennis te vergelijken.
Skin Vibrations bestaat uit een groot aantal, door de kunstenaar vervaardigde, traditionele hand-drums die worden gebruikt bij de shamanistische heling. Geinspireerd op, en de traditionele shamanistische leer volgend, construeert de kunstenaar een experimentele, resonerende ´helingsruimte´, uit zijn eigen onderzoekingen naar de helende effecten van ritueel drummen en de complexe boventonen die daarbij worden voortgebracht.
Als een drum in een ruimte wordt bespeeld, geven de geluidsgolven een resonantie-feedback met de ruimte en de objecten die zich daar bevinden. Wanneer het object een andere drum is, ontmoeten de twee drums elkaar in een vibrerende resonantie waardoor de drums gaan samenklinken. Met behulp van een drum-computer worden in de ruimte een serie vibraties gecreëerd die de bezoeker kan ervaren en bespelen.
Songlines II , Martijn Tellinga
Martijn Tellinga is kunstenaar, componist en soms performer. In zijn recente installaties onderzoekt hij het idee dat in een landschap een gevoel voor plaats en omgeving ontstaat vanuit de ervaring en creatie van resonantie. De werken komen voort uit een deels poëtisch, deels wetenschappelijke lezing van de akoestische resonantie van een gegeven ruimte, met het doel de resonanties als een extensie van de architectuur waarneembaar te maken en er op een muzikaal en ervaarbaar vlak toegang toe te geven.
´Songlines´ komen voort uit de cultuur van de Australische inheemse bevolking: het zijn onzichtbare paden die het continent doorkruisen en die, door gebruik te maken van zang, worden gebruikt voor navigatie over soms wel honderden kilometers. Op hun weg zingen de Aborigenes liederen in een bepaalde ritmische volgorde die de locaties van oriëntatiepunten en (boven)natuurlijke verschijnselen beschrijven die de zingende reiziger richting geven.
Voor zijn werk in het Glazen Huis zal Tellinga een aantal luidsprekers installeren die continu veranderende intervallen van zuivere tonen voortbrengen en zo het resonantie spectrum van de ruimte geleidelijke scannen. Opnamen van een zacht zingende stem klinken hierbij op bepaalde momenten in harmonie met de tonen. Gecombineerd veroorzaken de twee geluidsbronnen een serie melodieuze golven die op specifieke punten in de ruimte samenkomen; de stem geeft met haar rijke timbre lichaam en locatie aan de statische zuivere tonen.
My City is Silence, Adi Hollander
Adi Hollander’s werk gaat over de intieme ervaring van geluid zoals het in het lichaam resoneert. Hollander´s werk wordt voortgedreven door haar eigen slechthorendheid en het verlangen andere aspecten van geluid te onderzoeken die kunnen worden gevoeld maar niet gehoord.
My City is Silence is gebaseerd op onderzoek naar de materialiteit van geluid dat Adi Hollander uitvoerde bij de REACH school voor dove en autistische kinderen in Kolkata, India. Samen met de kinderen onderzocht zij het zintuiglijk vermogen tot horen en luisteren, waarbij zij het lichaam gebruikte als de voornaamste ontvanger van een grote diversiteit aan luister- en hoorervaringen.
Voor haar installatie maakte Hollander een soundtrack van gezuiverde en opgeschoonde geluiden die werden opgenomen uit stad en natuur, en die zij gebruikte tijdens haar werk met de kinderen bij de school voor doven. De soundtrack bevat een voice-over van een tekst die Hollander schreef over haar observaties van en vragen naar het vermogen van het brein van een dove om vibraties op dezelfde wijze te herinneren en archiveren als een horend persoon dat doet met geluid. De toeschouwer wordt uitgenodigd een opblaasbaar stuk speelgoed met een vibrerende speaker te gebruiken om zo de soundtrack op een fysieke manier te ervaren. Daarnaast zal de installatie een collectie tekeningen bevatten die de kinderen tussen 2016 en 2018 tijdens haar onderzoek maakten.
Dit werk is onderdeel van een groter project onder de naam KARADA, dat Hollander sinds 2016 ontwikkelt.
Transparant Structures, Mark Bain
Het werk van Mark Bain benadert het fenomeen resonantie door de interactie met architectuur, het lichaam en de omgeving. Het werk raakt aan de mechanische aspecten van resonantie, door het gebouw nabij zijn natuurlijke frequentie te laten vibreren, waardoor het tot leven komt als een akoestisch zoemend wezen. Het maakt zo gebruik van de inwendige resonantie van het gebouw door het mechanisch te versterken tot een niveau waarop het eerder kan worden gevoeld in het lichaam dan gehoord.
Gebruikmakend van acht van de ramen van het Glazen Huis, transformeert Transparent Structures het gebouw tot een enorme luidspreker door middel van een constellatie van transducers die direct op het raamoppervlak worden aangebracht. Deze mechanismen zijn nagenoeg in harmonie met de natuurlijke frequentie van de structuur, die mee resoneren aan de hand van geprogrammeerd geluidsmateriaal dat er doorheen wordt geleidt.
Twee microfoons, aan de buitenzijde en op het dak van het gebouw vangen het achtergrondgeluid op uit de directe omgeving van het paviljoen. Dit signaal wordt vervolgens live afgespeeld door de transducers op de ramen, in een synchroon en a-synchroon patroon. Waar ramen transparant zijn voor het licht, maakt Bain ze op deze manier ook transparant voor het geluid van buiten.
Foto´s: Thomas Lenden Fotografie
Resonant Program
Deze tentoonstelling kwam tot stand met financiële steun van:
