Perfect Nature: Amstelpark Test Site is een groepstentoonstelling en veldwerk onderzoek georganiseerd in samenwerking met Neal White van CREAM/Westminster University Londen. Het project onderzoekt hoe lokale en inheemse kennis zich verhoudt tot wetenschappelijke methodologie. Wat is de impact die wetenschappelijke classificatiesystemen van de natuurlijke wereld hebben op onze relatie met flora en fauna? De wetenschappelijke representaties van natuur zijn bijvoorbeeld geweven in de handel van planten, plantaardige geneesmiddelen en grondstoffen. De kunstwerken in deze tentoonstelling tonen een andere (overschaduwde) zijde van natuur, namelijk de representaties van lokale culturele kennis waarin andere relaties tot de natuurlijke wereld aan het licht komen.
What Plants Were Called Before They Had a Name (Guatemala) (2017)
What Plants Were Called Before They Had a Name (Guatemala) is een foto- en filminstallatie van Uriel Orlow over het epistemologische geweld van het kolonialisme dat bijdraagt aan het verdwijnen van de inheemse kennis van planten. Het Europese kolonialisme werd zowel voorafgegaan als begeleid door expedities die gericht waren op het in kaart brengen van het gebied en het classificeren van de natuurlijke hulpbronnen, wat op zijn beurt de weg vrijmaakte voor bezetting en uitbuiting. De veronderstelde ontdekking en daaropvolgende naamgeving en catalogisering van planten negeerde en vernietigde bestaande inheemse plantennamen en botanische kennis en legde het Linnaeaanse classificatiesysteem en zijn specifieke Europese rationaliteit op. In What Plants Were Called Before They Had a Name (Guatemala) verbindt Orlow historische etno-botanische bronnen met hedendaagse ontmoetingen met verschillende inheemse spirituele gidsen van de Guatemalteekse Altiplano en elders, als een manier om het geheugen en de taalkundige aanwezigheid te herstellen. Toen de kunstenaar een publicatie uit de jaren 70 tegenkwam van het Instituto Indigenista de Guatemala over geneeskrachtige planten waarin alle planten in het Spaans zijn geëtiketteerd, begon de kunstenaar aan een reis om het verlies van inheemse talen en bijgevolg van culturele diversiteit te herstellen en om het aanhoudende epistemische geweld binnen botanie en wetenschap. Het project herziet de publicatie en probeert zich een andere geschiedenis voor te stellen, maar confronteert deze met de vele talen die Guatemala bevolken: Maya spirituele gidsen schrijven de plantennamen in hun taal op de pagina’s van het boek.
De praktijk van Uriel Orlow is gebaseerd op onderzoek, procesgericht en multidisciplinair inclusief film, fotografie, tekenen en geluid. Hij staat bekend om zijn filmwerken, voordrachtuitvoeringen en multimedia-installaties die zich richten op specifieke locaties en microgeschiedenissen en die verschillende beeldregimes en vertelwijzen met elkaar in overeenstemming brengen. Zijn werk houdt zich bezig met overblijfselen van het kolonialisme, ruimtelijke manifestaties van het geheugen, blinde vlekken van representatie en planten als politieke actoren.
Truth to Nature (2022)
Tijdens de tentoonstelling ontwikkelen Neal White & Tina O’Connell een nieuw werk in de achterruimte van het Glazen Huis dat het resultaat vertoont van hun twee maandenlange residentie bij Nieuw en Meer. Truth to Nature (2022) combineert momenteel video’s over verlies van biodiversiteit met verzamelingen uit een natuurmuseum en soundscapes van het nachtelijk leven van het post-industriële landschap buiten het Amstelpark. Een reflecterende wereldbol van drie meter, gebaseerd op de Unisphere die deel uitmaakte van een andere wereldtentoonstelling, is een onderzoeksinstrument dat in de galerie staat en zal worden gebruikt tijdens veldwerksessies.
De video is gemaakt in het Amstelpark en bevat beelden van de zowel recent ‘uitgestorven’ nachtvlinders als nieuw ontdekte nachtvlinders in Noord-Europa en Nederland. De veranderingen zijn het gevolg van de klimaatverandering, de voortdurende vernietiging van leefgebieden door de mens, de toenemende lichtvervuiling en de verwijdering van wilde weidegronden.
Detail 1: De beelden in de video zijn door de kunstenaars gemaakt uit archieven in natuurhistorische musea, die monsters van nachtvlinders bevatten. De eerste van deze beelden maken gebruik van getufte motten getekend in lichtgevend wol. Door de motten te tuften, refereert de kunstenaar naar het idee dat vroege wetenschappelijke atlassen over planten, insecten, etc., ‘perfect’ gekopieerde exemplaren probeerden vast te leggen en te vertonen. Vervolgens wordt fotografie gebruikt om ter plekke in het Amstelpark spectrale (spookachtige) beelden te maken. De ‘lightpainting’ fotografie, zoals te zien in dit videowerk, verwijst naar aanspraken op de ‘objectiviteit’ van de camera. In dit opzicht vervangt de camera de kunstenaar in de wetenschappelijke beeldvorming, omdat wetenschappers aanvankelijk dachten dat die waarheidsgetrouwer zou zijn. Vandaag stellen al algoritmiek en genetische code niet alleen de manier waarop we de natuur zien op de proef, maar ook hoe we begrijpen hoe het leven zelf wordt gemanipuleerd door wetenschap en technologie. De twee nachtvlinders in de video, de één gezien door kunstmatige intelligentie en de ander genetisch gemanipuleerd, herinneren ons eraan dat we onze relatie tot de natuur nu op nieuwe manieren veranderen.
Detail 2: De video wordt getoond naast een audio geluidslandschap en een reagerende lichtinstallatie van het nachtelijke leefgebied van het Amstelpark, gemaakt met behulp van gespecialiseerde opnametechnieken om de echo frequenties van vleermuizen op te vangen – vertraagd om hoorbaar te zijn voor het menselijke oor. De vleermuizen zijn al lang het roofdier van de nachtvlinders, maar de in de installatie gebruikte lampen verwijzen rechtstreeks naar de stedelijke kassen die nu eeuwigdurend daglicht creëren en meerdere leefgebieden in de landschappen buiten onze steden veranderen.
Casting a Spell to Alter Reality (2020)
Pam Virada verweeft volksverhalen uit de coming-of-age filmtrilogie van de Taiwanese auteur Hou Hsiao-hsien en de bovennatuurlijke ontmoetingen en herinneringen van haar grootvader, en schetst de routes van de Chinese diaspora in Azië aan de hand van mysterieuze verhalen die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Casting a Spell to Alter Reality is gemaakt in opdracht van het Asian Film Archive, Singapore, als onderdeel van de serie Monographs, met audiovisuele en geschreven essays over Aziatische cinema.
Pam Virada (geb. 1993, Bangkok, gevestigd in Amsterdam), is geïnteresseerd in noties rond architectonische ruimte, het geheugen en geheugensteuntjes. Haar praktijk verkent vaak concepten van persoonlijk en collectief geheugen, waarin subjectieve en fysieke ruimten, ‘plaatsing’ en ‘verplaatsing’, feit en fictie, met elkaar in botsing komen. Pam Virada was de finalist voor de Julius Bär Next Generation Art Prize (2021). Ze exposeerde op: Ondertussen, Overschiestraat 188, Amsterdam (2021), Julius Bär Next Generation Art Prize (2021), Liste Art Fair Basel (2020), Speedy Grandma Centennial, Bangkok (2020), SEA Focus (2020), A Way of Seeing: Reading SEA photobook and self-publishing, PonDing, Taipei (2020), Louie!: Attitude Against Failure, Cartel Artspace, Bangkok (2019), Common Traces, TCB Art Inc., Melbourne (2019).
Tellurian Drama (2021)
Op 5 mei 1923 vierde de Nederlands-Indische regering de opening van een nieuw radiostation op West-Java, Radio Malabar genaamd. In maart 2020 kondigde de lokale Indonesische regering plannen aan om het station opnieuw in gebruik te nemen als historische plek en toeristische attractie. Tellurian Drama verbeeldt wat er tussen die jaren zou zijn gebeurd. Riar Rizaldi’s fabel houdt rekening met de vitale rol van bergen in de geschiedenis; koloniale ruïnes als een apparaat voor geo-engineeringtechnologie; en de onzichtbare kracht van inheemse voorouders. Het verhaal is gebaseerd op de vergeten tekst geschreven door een prominente pseudo-antropoloog Drs. Munarwan.
Riar Rizaldi (1990, Bandung/Indonesië) werkt als kunstenaar en filmmaker. Zijn artistieke praktijk richt zich vooral op de relatie tussen kapitaal en technologie, wereldbeelden en de mogelijkheid van theoretische fictie. Zijn werken zijn internationaal vertoond op filmfestivals (o.a. Locarno, IFFR, Viennale, BFI London, Cinema du Reel, Vancouver), en kunsttentoonstellingen in NTT InterCommunication Centre Tokyo, Centre Pompidou Paris, Times Museum Guangzhou, Istanbul Biennial, Biennale Jogja, en de Nationale Galerie van Indonesië.
De verbreding van botanische kennis wordt vervolgd in de Orangerie met het filmprogramma Animistic Apparatus. De filmselectie door May Adadol Ingawanij en Julian Ross wijdt zich aan Zuidoost-Aziatische kunstenaars die ecologie verbinden met spiritualiteit.
Amstelpark Test Site is het veldonderzoek dat Neal White en Tina O’Connell tijdens hun twee maandenlange residentie in Amsterdam doen, waarbij zij het park gebruiken voor diverse experimenten als een landschapslaboratorium of ’test site’. Door middel van multi-zintuiglijke observaties, alternatieve vormen van documentatie en een reeks participatieve evenementen creëren ze ‘assemblages’ waarin verschillende vormen van kennis over de natuur samengebracht worden. Zo verbinden zij bijvoorbeeld de nachtelijke leefwerelden van het park met de kunstmatig verlichte wereld van de plantenveiling FloraHolland waar zich voornamelijk nachtwerkers bevinden. Overdag markeert de mobiele Unisphere de onderzoekslocaties in het park waar bezoekers hun eigen inzichten kunnen delen, als wetenschappelijke of lokale waarnemers van de natuur. Deze publieke en artistieke documentatie, opnames en materiële interpretaties worden verweven tot een groeiende installatie in het Glazen Huis, en maken deel uit van een afsluitend publieksevenement die het project koppelt aan een symposium getiteld Ecological Futurisms at Amstelpark waar bekende vormen van natuurwetenschap – uit het wetenschappelijke veld, atlassen, archieven en databanken – worden gekoppeld aan culturele en gelegen kennis van de lokale omgeving.
Tijdens de residentie zal een kunstenaarspublicatie worden ontwikkeld door Neal White en Tina O’Connell met The Deep Field Project, gevestigd in CREAM en gepubliceerd in samenwerking met Zone2source. Neal White, Uriel Orlow en May Adadol Ingawanij zijn samen met Deep Field Project gevestigd in CREAM – een onderzoekscentrum aan de University of Westminster in Londen. Tina O’Connell leidt Artlab, een onderzoekseenheid van de Universiteit van Reading en Julian Ross maakt deel uit van Re-Centre van de Universiteit Leiden.
Dit project is onderdeel van Shadow Floriade, een programma van Zone2Source en partners om een verbinding te maken met de 2022 Floriade in Almere, om 50 jaar Amstelpark te vieren, en het park te presenteren als proeftuin voor kunst & ecologie.
Lees de tentoonstellingsbrochure hier.
het Glazen Huis
Orangerie
